ผนังม่านบังตากระจกลามิเนตหุ้มฉนวนโมดูลาร์เคลือบ PVDF

ผนังม่านบังตากระจกลามิเนตหุ้มฉนวนโมดูลาร์ติดตั้งง่าย

ผนังม่านแบบรวมเป็นหนึ่ง หมายถึง ผนังม่านของอาคารที่ทำเป็นหน่วยพื้นฐานที่สมบูรณ์ของโครงสร้างผนังม่านในโรงงานโดยใช้แผ่นผนังและโครงรองรับแบบต่างๆ และติดตั้งโดยตรงบนโครงสร้างหลักผนังม่านแบบรวมสามารถแบ่งออกได้เป็นส่วนใหญ่: ผนังม่านแบบรวมกันและผนังม่านแบบกึ่งรวม หรือที่เรียกว่าผนังม่านแบบแข็งแบบแข็ง

การออกแบบระบบผนังม่านแบบรวมมีเนื้อหาทางเทคนิคสูง ซึ่งเกี่ยวข้องโดยตรงกับเศรษฐกิจ ความปลอดภัย งานฝีมือ ฟังก์ชัน การก่อสร้าง และการบำรุงรักษาของผนังม่านอย่างไรก็ตาม การออกแบบระบบนั้นซับซ้อนมาก และเกี่ยวข้องกับความรู้ทางวิชาชีพมากมาย ซึ่งจะไม่อธิบายโดยละเอียดในที่นี้

เมื่อพิจารณาจากขั้นตอนการทดสอบผนังม่านส่วนใหญ่ ผนังม่านของยูนิตมีระดับปัญหาที่แตกต่างกันในกระบวนการทดสอบในหมู่พวกเขาปัญหาความหนาแน่นของน้ำและความรัดกุมของอากาศเป็นปัญหาที่เด่นชัดกว่าแสดงให้เห็นว่าผนังม่านมีข้อบกพร่องบางประการในการออกแบบระบบกันน้ำ

แผงกั้นผนังแบบรวมเป็นหนึ่งผลิตและประกอบในเวิร์กช็อป และสามารถติดตั้งได้โดยตรงบนโครงสร้างหลักของอาคารในไซต์งานไม่ว่าจะเสียบปลั๊กหรือเสียบปลั๊ก ยูนิตบล็อกจะต้องปิดผนึกที่ส่วนต่อประสานด้านบน ด้านล่าง ซ้าย ขวา และ "กากบาท" ของยูนิตบล็อกวิธีจัดการกับข้อต่ออิสระเหล่านี้จากการออกแบบระบบเป็นกุญแจสำคัญในการแก้ปัญหาความหนาแน่นของน้ำของผนังม่านแบบรวมเนื่องจากความแตกต่างของความดันอากาศภายในและภายนอกช่องช่องว่างเป็นแรงผลักดันหลักสำหรับการรั่วไหลของน้ำฝน ความดันอากาศในช่องช่องว่างจึงต้องเท่ากับแรงดันอากาศภายนอกเพื่อป้องกันไม่ให้น้ำฝนถูกบังคับให้เข้าไปในโพรงด้วยความแตกต่าง ในความกดอากาศภายในและภายนอกโพรงอธิบายได้ 3 ประการดังนี้

โครงสร้างส่วนโปรไฟล์:

ในการออกแบบระบบของผนังม่านแบบรวม การออกแบบส่วนโปรไฟล์มีความสำคัญมากไม่เพียงแต่กำหนดความปลอดภัยและฝีมือของผนังม่านรวมกันเท่านั้นนอกจากนี้ยังกำหนดคุณสมบัติทางกายภาพอื่น ๆ ของผนังม่านแบบรวมอย่างไรก็ตาม นักออกแบบผนังม่านส่วนใหญ่มุ่งเน้นเฉพาะความปลอดภัยในการออกแบบของส่วนโปรไฟล์ผ่านการคำนวณทางกลไก ในขณะที่ละเลยการมีส่วนร่วมของส่วนโปรไฟล์กับคุณสมบัติอื่นๆดังนั้นการรั่วไหลของน้ำฝนในผนังม่านยูนิตจึงเด่นชัดมาก และการบล็อกรอยต่ออิสระระหว่างแผงปิดด้วยกาวที่หน้างานจึงกลายเป็นวิธีการหลักที่ใช้โดยผู้ผลิตผนังม่านในกระบวนการแก้ไขปัญหาทางวิศวกรรมในสถานที่ .แม้ว่าส่วนโปรไฟล์จะไม่ได้รับการแก้ไข แต่การออกแบบส่วนนั้นก็เป็นเรื่องปกติต้องคำนึงถึงความปลอดภัย ความสามารถในการผลิต และการกันซึมของโครงสร้างไปพร้อมๆ กันเนื่องจากมีข้อต่อผนังม่านหลายประเภทที่ใช้ในงานวิศวกรรม จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะกล่าวถึงรายละเอียดในบทความนี้ตอนนี้เราจะวิเคราะห์ตำนานทั่วไปทั่วไป:

(1) ออกแบบส่วนปลายของโปรไฟล์และตำแหน่งบดเคี้ยวของโปรไฟล์อย่างเหมาะสม และพยายามแยกเส้นกันน้ำออกจากเส้นอัดลมเพื่อให้แน่ใจว่าช่องไอโซบาริกมีบทบาท

(2) บนหน้าตัด หลีกเลี่ยงการเปิดรูในกระบวนการระหว่างกระบวนการผลิตให้มากที่สุด และห้ามมิให้เปิดรูกระบวนการบนผนังของช่องลวดอัดลม

(3) ในการออกแบบส่วนนี้ ควรติดตั้งอุปกรณ์พิเศษสำหรับขนถ่ายน้ำหนักและการกระทำบนส่วนประกอบแนวตั้ง (หรือแนวนอน) และควรหลีกเลี่ยงแถบยางอัดลมให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ในการส่งแรง

(4) ในการออกแบบส่วนของผนังม่านยูนิตปลั๊กอิน ควรพิจารณาว่าส่วนต่อเสริมหลังติดตั้งแผงแล้วมีความยาวหน้าตักไม่น้อยกว่า 15 มม.เพื่อให้มีความสามารถในการปรับให้เข้ากับการกระจัดระหว่างชั้นและดูดซับข้อผิดพลาดที่เกิดจากการติดตั้งในสถานที่

(5) เมื่อออกแบบส่วนนี้ ควรพิจารณาจองช่องสำหรับติดตั้งแถบน้ำที่หุ้มแบบอ่อน เพื่อให้สามารถกั้นน้ำที่ช่องว่างหลังจากติดตั้งแผงแล้ว

(6) เมื่อออกแบบหน้าตัด ควรลดจำนวนชิ้นส่วนให้มากที่สุด และควรลดปริมาณการประมวลผลและความยากในการประมวลผลของส่วนประกอบ เพื่อให้มั่นใจในคุณภาพการประกอบของแผ่น

(7) ประเภทของโปรไฟล์ของแผ่นผนังม่านควรพิจารณาให้น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และในขณะเดียวกันก็ควรลดการรวมกันของชิ้นส่วนให้มากที่สุด เพื่อลดช่องว่างที่เกิดจากการประกอบแผง

(8) ควรปิดแนวป้องกันอากาศเข้าของผนังม่านยูนิตโครงสร้างต้องป้องกันการมีอยู่ของช่องอากาศรั่วที่ข้อต่อไขว้

การออกแบบแถบกาวที่เหมาะสม:

ในการออกแบบระบบของผนังม่านแบบรวม การออกแบบแถบยางก็เป็นส่วนสำคัญเช่นกันกำหนดความหนาแน่นของน้ำ ความแน่นของอากาศ และความทนทานของประสิทธิภาพการกันน้ำของผนังม่านแบบรวมมีปัญหาบางอย่างกับแถบกาวที่ใช้ในงานวิศวกรรมในปัจจุบันเหตุผลก็คือการขาดความเข้าใจในประสิทธิภาพผลิตภัณฑ์ของแถบยาง และปรากฏการณ์ที่ไม่สมเหตุผลของการออกแบบส่วนแถบยางอันที่จริง วัสดุ การยืดตัว การอัด และรูปแบบหน้าตัดของแถบยางล้วนมีความสำคัญอย่างยิ่งแถบปิดผนึกผนังม่านยูนิตส่วนใหญ่เป็นแถบ EPDM ซึ่งมีความทนทานต่อการเกิดโอโซนที่ดีเยี่ยม ทนต่อสภาพอากาศ ทนต่อการเสื่อมสภาพด้วยความร้อน ทนทานต่อน้ำ และทนต่อสารเคมีได้ดีมีคุณสมบัติเป็นยาและสามารถใช้ได้นานในสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติของแสงแดด ความชื้น และความเย็นยาง EPDM มีหลายเกรด และเกรดต่างกันมีลักษณะแตกต่างกันดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าองค์ประกอบทางเคมีและสูตรของยาง EPDM เป็นตัวกำหนดสภาพแวดล้อมการใช้งานและประสิทธิภาพการทำงานของแถบยาง

ส่วนประกอบพื้นฐานของแถบ EPDM สำหรับผนังม่านคือ EPDM, คาร์บอนแบล็ค, สารออกฤทธิ์, พลาสติไซเซอร์, ตัวเร่งปฏิกิริยาวัลคาไนซ์ ฯลฯ ในหมู่พวกเขา ปริมาณกาวของแถบยางถูกควบคุมที่ประมาณ 35%หากปริมาณกาวต่ำเกินไป คุณสมบัติทางกลของวัสดุ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความต้านทานแรงดึง ความยืดหยุ่น และความต้านทานการเสื่อมสภาพ จะลดลง และอายุการใช้งานจะสั้นลงอย่างมากอย่างไรก็ตาม หากปริมาณกาวสูงเกินไป ต้นทุนก็จะเพิ่มขึ้น และประสิทธิภาพของวัสดุก็จะแย่ลงไปด้วยสารเสริมแรง สารวัลคาไนซ์ และพลาสติไซเซอร์ ไม่เพียงแต่มีบทบาทในการลดต้นทุนเท่านั้นตราบใดที่มีการเติมในปริมาณที่เหมาะสมและในสัดส่วนที่เหมาะสม ก็สามารถปรับปรุงประสิทธิภาพของวัสดุได้

ตามลักษณะภูมิอากาศที่แตกต่างกัน ควรเลือกเกรด EPDM ที่แตกต่างกันสรุปประสบการณ์การใช้งานในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา การออกแบบแถบกาวสามารถปฏิบัติตามหลักการดังต่อไปนี้:

(1) ในภาคเหนือซึ่งมีอุณหภูมิแตกต่างกันมากและอุณหภูมิต่ำมากในฤดูหนาว เป็นการดีที่สุดที่จะเลือกเกรดที่เติมน้ำมัน และพิจารณาความเปราะบางที่อุณหภูมิต่ำของวัสดุในการออกแบบสูตรอย่างเต็มที่ เพื่อให้ความแข็งขึ้นอยู่กับอุณหภูมิเพียงเล็กน้อยซึ่งง่ายต่อการติดตั้งและใช้งาน

(2) เมื่อออกแบบแถบยาง ต้องกำหนดรูปแบบหน้าตัดที่เหมาะสม และเลือกเกรดยาง EPDM ที่เหมาะสมตำแหน่งและหน้าที่ของแถบยางต่างกัน และรูปแบบหน้าตัดก็ควรต่างกันด้วย

(3) เมื่อออกแบบแถบยาง ต้องกำหนดอัตราส่วนการอัดและความแข็งอย่างสมเหตุสมผล

(4) สำหรับแถบยางที่มีข้อกำหนดด้านสิ่งแวดล้อมเป็นพิเศษ จำเป็นต้องออกแบบร่วมกับซัพพลายเออร์แถบยางเพื่อชดเชยการขาดความรู้ของนักออกแบบ และใช้ประโยชน์จากประสิทธิภาพที่ดีเยี่ยมของวัสดุแถบยางอย่างเต็มที่

(5) แถบยางรัดสุญญากาศของผนังม่านยูนิตแบบก้นควรเหมือนกันในแนวตั้งและแนวนอนเพื่อให้แน่ใจว่าแถบยางปิดที่มุมทั้งสี่ของเพลต